Αθηνά Ψειμάδα: Κούκλες απ΄ τα σκουπίδια

Δίνει ζωή σε άχρηστα αντικείμενα μετατρέποντας τα σε κούκλες. 

Η Αθηνά Ψειμάδα από το Παναιτώλιο εξηγεί πώς ένα μπουκάλι ή μια σφουγγαρίστρα μπορούν να πάρουν ανθρώπινη μορφή και περιγράφει πώς οι φιγούρες της

καθημερινότητάς της έγιναν παιχνίδι στα επιδέξια χέρια της.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη Ρούλα Φλώρου

Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, το παιχνίδι της ήταν να… κατασκευάζει μόνη τα παιχνίδια της. Η Αθηνά Ψειμάδα, όπως η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, ανακάλυψε έναν μαγικό κόσμο, όπου οι ήρωες μοιάζουν με τους πρωταγωνιστές του δικού της παραμυθιού, της δικής της ζωής. Οι φιγούρες που ξεπήδησαν αποτυπώθηκαν με μοναδική τεχνική στις κούκλες της.

Μεγαλωμένη στο Παναιτώλιο, η Αθηνά δυσκολευόταν να βρει κούκλες για να παίζει με τις φίλες της. Πολύ νωρίς, ούτε και η ίδια θυμάται τώρα πια πόσο χρόνων ήταν, άρχισε να χρησιμοποιεί αντικείμενα του σπιτιού, άχρηστα για την υπόλοιπη οικογένεια, αναζητώντας σε αυτά την χαρά του παιχνιδιού.

«Από πολύ μικρή ό,τι έβρισκα το έκανα παιχνίδι, επειδή δεν είχαμε κούκλες στο χωριό. Εγώ είχα μια έφεση στα πανιά και τα υφάσματα, έτσι οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου, το αξιοποιούσα κατασκευάζοντας κάτι που να είναι παιχνίδι. Αργότερα κατασκεύαζα για τους φίλους και τ” ανίψια μου. Έφτιαξα την πρώτη μου κούκλα μόνη μου. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι πως ακριβώς ήταν».

Αρκετά χρόνια μετά τις πρώτες παιδικές της απόπειρες βρέθηκε στην Ζάκυνθο, όπου μαγεύτηκε από την αφήγηση ενός παραμυθιού. Με την προτροπή μιας φίλης ξεκίνησε να σμιλεύει τους πρωταγωνιστές. Αυτή ήταν η αρχή για τις αναπαραστατικές της κούκλες. Οι επόμενες δημιουργίες της δεν μπορούσαν παρά να είναι βγαλμένες από την δική της πραγματικότητα.

«Η κούκλα που ζυμώνει είναι η εικόνα της μάνας μου. Η ηλικιωμένη που γνέθει είναι η γιαγιά μου, ο καλαθάς είναι κλασική φιγούρα του χωριού όπως και ο γανωτής. Οι γυναίκες που κουβαλούν ξύλα, είναι εικόνα από το χωριό της μάνας μου, την Λυσιμαχεία. Το ζευγάρι των μικρών μαθητών είναι επίσης βγαλμένο από το παρελθόν. Σιγά σιγά ξεκίνησα να δίνω μορφή σε φιγούρες παραμυθιών. Τα παιδιά καταλαβαίνουν τις ιστορίες πίσω από τα πρόσωπα. Μπορεί να μην ξέρουν τι σημαίνει “γνέθω μαλλί” και πως φτιάχνω σκεπάσματα και χαλιά. Είναι μια ολόκληρη ιστορία κι ένα παραμύθι γι’ αυτά. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσος χρόνος απαιτείται για την κατασκευή. Πρέπει πρώτα να φτιάξω τον χαρτοπολτό, από χαρτί υγείας, κόλλα και νερό, να κάνω το καλούπι και το στρώσιμο. Περιμένω να στεγνώσει, μετά το βάφω και ύστερα κάνω το υπόλοιπο σώμα. Μετά μπαίνει ο ρουχισμός που είναι πλήρης από εσώρουχα μέχρι πουκάμισα, φούστες και κάλτσες. Υπάρχουν κούκλες που χρειάστηκε δύο χρόνια για την ολοκλήρωσή τους».

Το σήμερα για την Αθηνά Ψειμάδα είναι διαφορετικό. Δημιουργεί κούκλες από σφουγγάρια, μυγοσκοτώστρες και φαράσια. Υλικά για πέταμα ή πράγματα που δεν πάει το μυαλό σου, παίρνουν ζωή στα χέρια της. Όπως εξομολογείται στα πιο περίεργα αντικείμενα βλέπει έμπνευση.

«Μια φορά είχε ξεκολλήσει το παπούτσι μου και όπως κρατούσα την σόλα για να την κολλήσω, είδα ένα στόμα που θα μπορούσε να μιλήσει. Μια σκούπα ή μια ξεσκονίστρα για μένα είναι σαν κεφάλι με μαλλιά. Βλέπω μορφές στα άψυχα πράγματα. Ένα μπουκάλι αν το γυρίσεις ανάποδα, είναι ένα κεφάλι, μπορείς να του βάλεις μάτια και στόμα. Είναι θέμα έμπνευσης. Τα σημερινά παιδιά βρίσκουν μεγάλο ενδιαφέρον στην δημιουργία μιας κούκλας. Όχι μόνο κορίτσια αλλά και αγόρια. Φτιάχνουν δράκους, spiderman που εγώ δεν έχω σκεφθεί ποτέ. Θυμάμαι ένα παιδάκι που σε μια κουτάλα έβαλε κοχύλια για μάτια. Ήταν η πιο εκφραστική κούκλα που είδα ποτέ».

Η Αθηνά Ψειμάδα ζει μόνιμα στο Παναιτώλιο Αγρινίου. Έντονα καλλιτεχνική φύση μετέχει στην θεατρική ομάδα, διδάσκει σε μικρά παιδιά την τέχνη της και ασχολείται με την μοδιστρική. Όνειρό της είναι να δημιουργήσει έναν εκθεσιακό χώρο όπου μικροί και μεγάλοι θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν τις κούκλες της. Γι’ αυτήν το παιχνίδι συνεχίζεται. Όπως και η χαρά να ανακαλύπτεις έμπνευση εκεί που δεν το περιμένεις.

«Θυμάμαι μια φορά ξεκίνησα να φτιάξω μια γιαγιά και μου βγήκε ένας ινδιάνος. Τα χαρακτηριστικά της κούκλας άλλαξαν. Και όπως την είχα ντύσει με ρούχα μαύρα και ποδιές, τα έβγαλα κι έβαλα φτερά. Εκεί με πήγε. Αυτό είναι το πιο ωραίο κομμάτι. Ακολουθώ την δημιουργία».

πηγή: http://agriniovoice.gr