Ο Θάνος Καπρέλης (με καταγωγή απο το Παναιτώλιο) μιλά στο Μενέλαο Τζαβέλλα και το we24.gr για την παράσταση
ΑΛΜΑΝΑΚ και όχι μόνο...
Το Αλμανάκ είναι ένα βιβλίο αναμνήσεων. Μια καταγραφή ημερομηνιών που αξίζει να μείνουν στην ιστορία. Τι θα γράφουν για εμάς τα τεύχη του μέλλοντος; Τι θα πρέπει να θυμόμαστε και τι όχι; Στην Ελλάδα που ξημερώνει, ποιες ημερομηνίες αξίζει να φυλάξουμε και ποιες επετείους να γιορτάσουμε; Στην παράσταση πρωταγωνιστεί ο Θάνος Καπρέλης, νέος ταλαντούχος ηθοποιός με μεγάλη αγάπη για το θέατρο, που την εκφράζει μέσα από τις δουλειές στις οποίες συμμετέχει.
Μίλησε μας για τα πρώτα σου θεατρικά σκιρτήματα
Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο έγινε το 2011 όταν γράφτηκα στη σχολή θεάτρου “Θέατρο Των Αλλαγών”. Για μένα αυτό ήταν ένα μεγάλο βήμα και ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό μου, ότι μπορώ να εκπληρώσω ένα μεγάλο μου όνειρο και όπως αποδείχτηκε όχι απατηλό. Είχα την τύχη στα πρώτα μου βήματα ως μαθητής, να έχω δασκάλους σημαντικούς ανθρώπους του χώρου που έχουν χαράξει σημαντική πορεία και έχουν αφήσει τη δική τους σφραγίδα στο θέατρο, όπως ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Φιλαρέτη Κομνηνού κ.α.
Το 2013 συμμετείχα στην παράσταση “No fail recipe” σε κείμενο και σκηνοθεσία της πολύ καλής μου φίλης Νίκης Τσέτικα, στα πλαίσια του φεστιβάλ off off στο επί Κολωνώ. Το 2014 μαζί με τους συμμαθητές μου και υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, ανεβάζουμε μια σειρά από μονόπρακτα στο θέατρο Αλκμήνη, όπως “Λιθουανία” του Ρούπερτ Μπρουκ και “Διαθήκη” του Γκυ Ντε Μωπασσάν.
Την ίδια χρονιά συμμετείχα στην παράσταση “Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας”, της Λουκίας Ρικάκη σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου. Και το καλοκαίρι του 2015 το έργο “No fail recipe” ταξίδεψε στην Τεργέστη στα πλαίσια ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ θεάτρου. Και φέτος στο ΑΛΜΑΝΑΚ της Μαριάννας Κάλμπαρη, σε σκηνοθεσία Κωσταντή Μπαρμπούρη.
Μίλησε μας για την παράσταση
Το ΑΛΜΑΝΚ, εξ ορισμού, πρόκειται για ένα βιβλίο – ημερολόγιο αναμνήσεων στο οποίο καταγράφονται όλα τα σημαντικά κοινωνικό – πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν τη χώρα το έτος που μας πέρασε. Αντίστοιχα και η παράσταση ΑΛΜΑΝΑΚ, αποτελεί ένα παζλ γεγονότων – ιστοριών, καθημερινών, που όλοι μας, αν όχι έχουμε βιώσει, σίγουρα έχουμε ακούσει από συγγενείς, φίλους, από ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας.
Μέσα από αυτές τις ιστορίες λοιπόν, βλέπουμε πως η οικονομική κρίση, μπορεί να αποφέρει τραγικά αποτελέσματα, αγγίζοντας ακόμα και τα όρια του παραλόγου, στην προσπάθεια αυτών των ανθρώπων να επιβιώσουν και να σώσουν, όχι μόνο τα σπίτια τους, αλλά τα παιδιά τους, τις ζωές τους, την αξιοπρέπειά τους. Μέσα στην παράσταση, κυριαρχεί ένα ερώτημα.
Η απορία ενός κοριτσιού επόμενης γενιάς: “Τι είναι η πατρίδα μας;” Ουσιαστικά το ερώτημα της έγκειται στο αν είναι η Ελλάδα των ποιητών, των μεγάλων φιλοσόφων, είναι η Ελλάδα που πάντα επαναστατεί ή αν είναι η Ελλάδα που κοιμάται, είναι ναρκωμένη και ανήμπορη ν’ αντισταθεί. Και σε αυτό το ερώτημα καλούνται να απαντήσουν σημαντικοί θεσμοί του κράτους, όπως ένας πολιτικός, ένας ιερέας, ένας διανοούμενος, ακόμα και μία αστρολόγος.
Ποιοί είναι οι απώτεροι στόχοι σου στο θέατρο;
Προσπαθώ να μην θέτω μακρινούς και απώτερους στόχους. Μ’ ενδιαφέρει να υπάρχω σε ωραίες και υγιείς συνεργασίες, με έργα που κάτι έχουν να πουν… κάτι το οποίο θα προβληματίσει, κάτι το οποίο θα σκέφτεται ο θεατής για πολύ καιρό, φεύγοντας από το θέατρο… και αυτό το κάτι να εκφράζει πρώτα εμένα.
Με ποιες λέξεις θα χαρακτήριζες το συναίσθημα που βγάζει το θέατρο;
Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω με συγκεκριμένες λέξεις αυτό που νιώθω. Ίσως μόνο η λέξη αγάπη μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό που βιώνω και θέλω να βιώνω στο θέατρο.
Μια κρατική σκηνή θα πρέπει να ανοίγει τις πόρτες της στο πείραμα ή να κοιτάζει κυρίως τα εισιτήρια σε καιρό κρίσης;
Λέγοντας ότι κάνω πείραμα σε κάτι, σημαίνει ότι παίρνω και κάποιο ρίσκο, είτε είναι σε κρατική σκηνή είτε όχι. Σημασία έχει αυτό με το οποίο πάω να πειραματιστώ να έχει μια βάση, μια λογική, να είναι καλαίσθητο και να έχει κάτι συγκεκριμένο να επικοινωνήσει… και σίγουρα να προσπαθεί να αγγίξει τον παλμό της εποχής και των θεατών.
Με αυτά τα δεδομένα σίγουρα θα πρέπει μια οποιαδήποτε σκηνή, να ανοίγει τις πόρτες της σε τέτοιους είδους πειράματα. Και είμαι σίγουρος, ότι στην πορεία, θα είναι δυνατόν, να έρθει και η εισπρακτική επιτυχία. Έχει αποδειχθεί άλλωστε αυτό με πολύ ωραία έργα. Αν όμως υπάρχει σαν προτεραιότητα η εισπρακτική επιτυχία, τότε αποκλίνουμε πολύ σημαντικά από το νόημα και την ουσία.
Αν μπορούσες να πεις κάτι μέσα από τη θεατρική Σκηνή τι θα ήτανε αυτό και γιατί θα το έλεγες;
Σίγουρα θα ήταν κάτι το οποίο θα εκφράζει και τη δική μου γενιά, των 30άρηδων. Η γενιά μου, δυστυχώς, ήρθε αντιμέτωπη με πολύ δύσκολες και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Και δεν είχε προετοιμαστεί ή εκπαιδευτεί καθόλου γι’ αυτό. Και αυτή η ηλικία αποτελεί σημαντικό κομβικό σημείο, για να χτιστούν τα θεμέλια με γερές βάσεις για ένα όμορφο και με λιγότερες ανασφάλειες μέλλον.
Το ΑΛΜΑΝΑΚ είναι από τα έργα το οποίο εκφράζει απόλυτα τη δική μου γενιά. Ουσιαστικά σε όλο το έργο υπάρχει σαν “χαλί”, σαν βάση η λέξη “ξυπνήστε”! Αυτό θα έλεγα λοιπόν και ‘γω μέσα από μια θεατρική σκηνή. Να ξυπνήσουμε. Όπως και αν αντιλαμβάνεται ο καθένας την έννοια αυτή. Και η αφύπνιση ξεκινάει πρώτα από τον εαυτό μας. Ας ξυπνήσουμε. Ας ξυπνήσω λοιπόν!
Τελικά το θέατρο είναι Ζωή ή η Ζωή μας είναι Θέατρο;
Το θέατρο ναι… είναι ζωή. Και γενικότερα η τέχνη. Από αρχαιοτάτων χρόνων αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της χώρας μας και του πολιτισμού μας. Χωρίς το θέατρο, χωρίς την τέχνη θα ήταν μια χώρα “ανάπηρη”. Θα μου πείτε “τώρα δεν είναι”; Ναι είναι και τώρα. Αλλά τουλάχιστον – θέλω να πιστεύω – ότι με την κατάλληλη “θεραπευτική αγωγή”, θα ξανασταθεί στα πόδια της. Μια χώρα χωρίς τέχνη εξ αρχής, θα ήταν εκ γενετής ανάπηρη. Από την άλλη μεριά η ζωή μας δεν ξέρω αν είναι θέατρο. Αλλά και πάλι υπάρχει τέτοια απογύμνωση των πάντων στις μέρες μας, που και θέατρο να είναι, πλέον φαίνονται τα πάντα. Φαίνεται η αλήθεια.
Σε ποιο πράγμα πρόδωσες τον εαυτό σου και μετανιώνεις περισσότερο γι’ αυτό;
Ένα από τα πράγματα για τα οποία νιώθω υπερήφανος, είναι ότι δεν πρόδωσα ποτέ τον εαυτό μου. Ούτε στα όνειρά μου, ούτε στα θέλω μου, ούτε στα πιστεύω μου. Μέχρι τώρα ότι ήθελα, ότι ονειρευόμουν, σε μεγάλο βαθμό το έχω αγγίξει. Ίσως αν ήμουν περισσότερο τολμηρός να είχα δοκιμάσει κάποια πράγματα πολύ πιο νωρίς. Και όχι φυσικά δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Έχω κάνει λάθη, όπως όλοι μας, είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο… αλλά τα λάθη μου είναι τα παράσημά μου. Μέσα από αυτά βγήκε κάτι θετικό… κάτι καλό.
Αν μπορούσες να διαλέξεις πώς να επιστρέψεις στη ζωή, τι θα ήθελες να είσαι;
Ως λάτρης της θάλασσας και των ήχων της… θα έλεγα ένα αιωνόβιο (αν υπάρχει) ζώο της θάλασσας.
Πηγή: http://we24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου