Ο κύριος Σπυρίδων Τσίγκας, Πρόεδρος του Συλλόγου Παναιτωλιωτών Αθηνών & Πειραιώς, και ανιψιός του Ήρωα Ανδρέα Τσίγκα-Εφέδρου Ανθυπολοχαγού, που έχασε την ζωή του υπέρ Πατρίδας στο ύψωμα Βίγλα στις 16-17 Νοέμβρη του 40 έκανε την κεντρική ομιλία της εκδήλωσης που
πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019 τιμώντας τον ένδοξο αγώνα εκείνων για την Πατρίδα-Θρησκεία και οικογένεια στα υψώματα του Καλπακίου.
Το PanaitolioNews εξασφάλισε ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας και μπορείτε να το διαβάσετε πιο κάτω....
"Σεβασμιώτατε, Κυριοι εκπρόσωποι των Πολιτικών, Στρατιωτικών και λοιπών Αρχών Αγαπητοί συγγενείς των νεκρών. Κυρίες και Κύριοι. Η σημερινή ημέρα είναι μία ακόμη σελίδα της ιστορικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου του ΄40, μία ηρωική πράξη του ιστορικού έπους που υλοποιήθηκε στον ιερό αυτό χώρο από τα τότε στρατευμένα παιδιά της Ελλάδος. Έχουν περάσει ακριβώς 79 χρόνια από το χαμό των ηρωικών 18 παλικαριών του 2/39 Συντάγματος Ευζώνων που έπεσαν πολεμώντας ενάντια στον εχθρό για την τιμή της πατρίδος μας στις 16 Νοεμβρίου 1940 και που στην μνήμη τους τελέσαμε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους. Η επιμνημόσυνη αυτή δέηση είναι ιερά υποχρέωσή μας προς εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, για την ελευθερία. Είναι χρέος μας να μάθουν οι επερχόμενες γενιές, πως η ελευθερία είναι πάθος ιερό και πως δεν πρέπει να ξεχνούν την ιστορία μας όσο και να προσπαθούν να μας το επιβάλλουν οι εχθροί της Ελλάδος. Εδώ λοιπόν σ’ αυτό ακριβώς το μέρος έλαβαν χώρα σημαντικά γεγονότα και βρίσκονται θαμμένοι 18 ήρωες Εύζωνοι του 2/39 Συντάγματος Μεσολογγίου, όλοι τους Αιτωλοακαρνάνες. Πριν όμως αναφερθούμε σ’ αυτή την μάχη ας μας επιτραπεί σε γενικές γραμμές – κι όσο το επιτρέπει η παρούσα συγκινητική στιγμή – να αναφερθούμε δι ολίγου και πάλι φέρνοντας στην μνήμη μας μερικά γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου 1940 κυρίως σ’ αυτό εδώ το χώρο. Από τις αρχές του 1939, η κατάσταση ήταν πολύ κρίσιμη λόγω της κατάληψης της γειτονικής Αλβανίας από τους Ιταλούς. Τα γεγονότα ανάγκασαν την τότε πολεμική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας, αθόρυβα και διακριτικά, να προβεί στην οχύρωσή της. Η 8η Μεραρχία μαζί με την Γενική Διοίκηση Ηπείρου, καθώς και με τη γενναία προσφορά των αγροτών Ηπειρωτών και της αγρότισσας γυναίκας, κατασκεύασαν τεχνικά έργα – με προσωπική εργασία, που αργότερα βοήθησαν αποτελεσματικά τον αγώνα της Μεραρχίας μας. Η κατάσταση ήταν κρίσιμη, ιδίως μετά της βύθισης της «Έλλης», το Δεκαπενταύγουστο του ’40. Ο Μουσολίνι ήθελε να υποτάξει την Ελλάδα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο πρεσβευτής Γκράτσι, στις 3 τα μεσάνυχτα της 28ης Οκτωβρίου, επισκέφτηκε τον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, για να του επιδώσει το τελεσίγραφο, με την ιταμή απαίτηση, ν’ αφήσει η Ελλάδα τα ιταλικά στρατεύματα, να καταλάβουν ορισμένα στρατηγικά σημεία. Αν συναντήσουν αντίσταση, η αντίσταση αυτή «θα καμφθή δια των όπλων». Ο Ιωάννης Μεταξάς με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών του και διερμηνεύοντας την θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων είπε το Ιστορικό ΟΧΙ, αρνούμενος να δώσει «γη και ύδωρ». Έτσι άρχισε ο πόλεμος με γενική επιστράτευση, με ενθουσιασμό και με το χαμόγελο στα χείλη για τη ΝΙΚΗ, για την ΛΕΥΤΕΡΙΑ. Παντού ενθουσιασμός. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά, όλοι στον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Ο ελληνικός λαός ζητοκραύγαζε, χειροκροτούσε, καμπάνες χτυπούσαν δυνατά, στρατιώτες έφευγαν για τα σύνορα, μια φρενίτιδα ενθουσιασμό είχε κυριεύσει όλους. Ο ελληνικός λαός είχε αποκτήσει μπροστά στον εχθρό την ψυχική του ενότητα και όλοι ζητούσαν να πάνε στον πόλεμο. ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Άκουγες παντού. Οι σειρήνες χτυπούσαν στις πόλεις, οι καμπάνες στα χωριά, οι πυροβολισμοί και οι οβίδες των κανονιών και των όλμων διέσχιζαν τον φθινοπωρινό βαρύ ουρανό, ενώ ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς έδινε την πρώτη του συνέντευξη με τους Πινδαρικούς στίχους : «Αυτό το λόγο θα σας πω Δεν έχω άλλο κανένα: Μεθύστε με τ’ αθάνατο Κρασί του Εικοσιένα». Και πράγματι μέθυσε από ενθουσιασμό ο Ελληνικός Στρατός και με τα τραγούδια της Βέμπω ξεκινούσε με το χαμόγελο στα χείλη για τον πόλεμο, για τη νίκη, ενώ η ιαχή «αέρα» δονούσε την πολεμική ατμόσφαιρα. Το πρώτο ανακοινωθέν του ΓΕΣ έλεγε: «Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από τις 5.30 σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνο – αλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους». Η 8η Μεραρχία μας, με τον Διοικητή της Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, έσωσε την κατάσταση. Γνώριζε ο στρατηγός ότι η Μεραρχία του, αποτελείται από Ηπειρώτες κατά πλειοψηφία και κατά συνέπεια τα στρατευμένα παιδιά της δεν θα υποχωρούσαν. Εδώ θα υπεράσπιζαν τα σπίτια τους, τον τόπο τους, τις οικογένειες τους. Εδώ θα αντισταθούμε. ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ. Αν και το πολεμικό σχέδιο του ΓΕΣ είχε άλλο σημείο αντίστασης. Και πολέμησαν εδώ οι στρατιώτες μας γενναία. Στο ΚΑΛΠΑΚΙ, στον Καλαμά, στους Αγιούς, στο Χάνι Δελβινάκι, στα Δολιανά, στο Γεροπλάτανο και στο απέναντι ύψωμα στην Γκραμπάλα έγιναν ουσιαστικές φονικές μάχες, ενώ το Πυροβολικό μας, με τις εύστοχες βολές του, κατεξευτέλισε τα τεθωρακισμένα οχήματα της Μεραρχίας των Κενταύρων. Από την άλλη δε πλευρά, αποφασιστική ήταν η συμβολή του αποσπάσματος Κονίτσης και της Πίνδου (Συνταγματάρχης Δαβάκης) οι οποίες συνέβαλαν στην ανακοπή των Ιταλικών Αλπινιστών και στην συντριβή της Μεραρχίας Τζούλια. Παντού νίκες. Γεγονότα γνωστά και ιστορικά. Πάνω απ’ όλα όμως ο Έλληνας μαχητής κι όλο το έθνος μας, είχε Προστάτη και Οδηγό την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Θεομήτορα Παναγία μας. Στις 14 Νοεμβρίου δίνεται το σύνθημα της Γενικής Αντεπίθεσης κατά των Ιταλών. Αυτοί υποχωρούν ατάκτως. Μια κατεύθυνση είναι: ΚΑΛΠΑΚΙ- ΧΑΝΙ ΔΕΛΒΙΝΑΚΙΟΥ- ΚΑΚΑΒΙΑ. Η άλλη : ΚΑΛΠΑΚΙ- ΚΑΛΛΙΘΕΑ- ΒΙΓΛΑ ΔΕΜΑ- ΜΠΟΥΡΑΖΑΝΙ – ΜΕΡΤΖΙΑΝΗ – ΑΛΒΑΝΙΑ. ΤΟ 2/39 Σύνταγμα φθάνει στο Καλπάκι στο Χάνι Καλλιθέας. Η Ιταλοί υποχωρούν μέσω της δημοσιάς. Στις 16 Νοεμβρίου οι Εύζωνοι φθάνουν στην τοποθεσία «Κεφαλοβουλγάρα», κάτω απ’ εδώ ακριβώς. Το ιστορικό εκείνης της ημέρας έχει ως εξής: Ο Ανθ/γός Ανδρέας Τσίγκας όταν πήρε τη διαταγή της επιθέσεως, με τη Διμοιρία του ανεβαίνει προς αυτό εδώ το ύψωμα με τους Ευζώνους του και με το όπλο προτεταμένο κατά του εχθρού εφώναξε «επίθεσις»… Πολεμώντας και ενώ οι Ιταλοί αρχίζουν να υποχωρούν αφήνοντας πίσω τους 25 νεκρούς, καθώς η μάχη συνεχίζετο, μία ριπή από σφαίρες βρίσκει τον Ανθ/γό στα πόδια, γονατίζει, πέφτει. Για να μην δουν οι άλλοι ότι χτυπήθηκε ανασυντάσσει όλες του τις δυνάμεις και προσπαθεί να σηκωθεί. Σηκώνεται και με όση φωνή μπορούσε να βγάλει μετά τον τραυματισμό του φωνάζει, «επάνω τους παιδιά». Μια δεύτερη ριπή έρχεται να τον βρει στο στήθος και σωριάζεται νεκρός. Πρώτος έπεσε ο Ανθ/γός Ανδρέας Τσίγκας, καμάρι του Παναιτωλίου, Πτυχιούχος Νομικής. Στη συνέχεια οι συμπολεμιστές του και συγχωριανοί του έσπευσαν δίπλα του, ο δε συγχωριανός του Μπλάνης Βασίλειος εφώναξε «χτυπήθηκε ο Αξ/κός μας» και εκινήθει να πάει προς βοήθεια, αψηφώντας τον κίνδυνο. Αυτό όμως του στοίχισε καθόσον η σφαίρα του εχθρού του έκοψε το νήμα της ζωής, πέφτοντας πάνω στον Αξ/κό του, που τόσο αγαπούσε. Ύστερα από σφοδρή μάχη πέσανε όλοι μέχρις ενός, κάνοντας αιώνια συντροφιά. Εδώ λοιπόν που είμαστε σε αυτό το μέρος, ο αέρας φέρνει από μακριά τους στίχους του Σιμωνίδη ολίγον παραφρασμένους που λένε: « Ώ ξείν αγγέλειν Αιτ/νοίς ότι τήδε κοίμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Που σημαίνει: Ω ξένε διαβάτη που περνάς, να πεις στους Αιτ/νας ότι εδώ είμαστε θαμμένοι, πιστοί εις τας παραδόσεις τις Πατρίδος μας. Καθώς όμως διηγήθηκαν επιζώντες της Διμοιρίας, γέροντες και Αξ/κοί του 2/39 Συντάγματος, και έτσι ακριβώς έγινε, ένας Εύζωνας Λοχίας, έκανε ελιγμό, προσπέρασε από εδώ και βρέθηκε από τα νώτα και εκδικήθηκε τον χαμό τον παλικαριών μας σκοτώνοντας τους εναπομείναντες Ιταλούς με τον πυροβολητή και τον βοηθό του. Δεν γίνεται όμως μεταφορά και ταφή των νεκρών γιατί δεν είχαν ιερέα, τον είχαν συλλάβει οι Ιταλοί αιχμάλωτο καθώς έφευγαν. Σε λίγο το ύψωμα της Βίγλας είχε καταληφθεί και την επομένη έγινε προσωρινή ταφή των Ευζώνων και των Ιταλών σ’ αυτό εδώ το χωράφι καθώς διέταξε ο Διοικητής τους. Κατόπιν δε ενεργειών του Χρήστου Τσίγκα, αδερφού του Ανδρέα, προς το Γ.Ε.Σ. ανηγέρθει τόδε το μνημείο εις μνήμην των 18 ηρωικώς πεσόντων Αξ/κών και Ευζώνων, εναντίον των Ιταλικών Δυνάμεων εισβολής και ενταφιασθέντων ενταύθα τον Μάιο 1980. Αιωνία σας η μνήμη Αθάνατοι Ήρωες."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου