Την ανάγκη συμπόρευσης και των βιοπαλαιστών αγροτών με το ΚΚΕ ως διέξοδο για τα προβλήματα που τους ταλανίζουν σήμερα, μακριά και από τους
πολέμους, την ακρίβεια και την ανασφάλεια, ανέδειξε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ενδιαφέρουσα εκδήλωση που πραγματοποίησε στην πλατεία του Καινούργιου Τριχωνίδας το απόγευμα της Παρασκευής, η ΤΕ Αιτωλοακαρνανίας του Κόμματος.Στη μαζική συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε με συμμετοχή βιοπαλαιστών αγροτών, εργαζόμενων αλλά και νεολαίας, το «παρών» έδωσε και αντιπροσωπεία της ΕΠ Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Δημήτρη Τζαβάρα, μέλος της ΚΕ και της Γραμματείας της.
Της ομιλίας, ακολούθησε πλούσιος διάλογος και συζήτηση, όπου μεταξύ άλλων απασχόλησαν τα προβλήματα των αγροτισσών, της νεολαίας στην ύπαιθρο, τα εμπόδια που μπαίνουν για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, την κτηνοτροφία και το μέλλον της, τον ΕΛΓΑ, την ασφάλιση του ΟΓΑ, τους δασικούς χάρτες, αλλά και την ανάγκη και τον προσανατολισμό των εργατικών - λαϊκών αγώνων.
Εισαγωγικά η Ελένη Μπέλλου, στάθηκε στην απαραίτητη συχνή επικοινωνία του Κόμματος και των στελεχών του με το λαό, μέρος της οποίας ήταν και η συγκεκριμένη συγκέντρωση, σημειώνοντας ότι αυτό επιτάσσουν και οι καθημερινές εξελίξεις. «Οι 2 τελευταίοι μήνες στιγματίστηκαν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, έναν πόλεμο με πολύ έντονες ήδη τις συνέπειές του, πολύ πέρα απ’ το χώρο που γίνεται», υπογράμμισε εισαγωγικά σημειώνοντας:
«Και ποιος δε μιλά για την ενεργειακή κρίση, πρώτ’ απ’ όλα στις χώρες της Ευρώπης;
Και ποιος δεν ανησυχεί για τη λεγόμενη «επισιτιστική κρίση» ή δε βλέπει τη μεγάλη αύξηση των τιμών, την ακρίβεια, τη μεγάλη υποβάθμιση της ζωής μας, τους αυξανόμενους κινδύνους για τη δουλειά, το εισόδημα, για το μέλλον των παιδιών μας;».
Αναφερόμενη στο σύνολο των πολιτικών εξελίξεων, τα προβλήματα που απασχολούν και τοπικά, στα αίτια και τους υπεύθυνους αυτών, αλλά και στην πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ για τους βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφους, τους εργάτες αλλά και συνολικά το λαό ανέφερε στην ομιλία της:
Νερό… νεράκι στην Αιτωλοακαρνανία
Το ζήτημα όμως δεν είναι να βλέπουμε ή έστω ν’ αναγνωρίζουν κυβερνητικοί και κόμματα τα λαϊκά προβλήματα. Είναι να δούμε και τι λένε για τις αιτίες τους, τι ευθύνη έχουν γι’ αυτές τις αιτίες, γιατί οδηγήθηκαν σε τέτοιες επιλογές, ώστε να φτάσουμε σε τέτοια αδιέξοδα: να υπάρχουν λίμνες στο νομό, δηλαδή νερό, για πότισμα αλλά να μη λειτουργούν οι τοπικοί Οργανισμοί Εγγείων Βελτιώσεων (οι ΤΟΕΒ) λόγω της μη ηλετροδότησής τους από τη ΔΕΗ εξαιτίας χρεών αυτών των εταιρειών διαχείρισης, αν και οι αγρότες πλήρωναν τις εισφορές τους. Δεν είναι «ειρωνεία της τύχης», δεν είναι πρόβλημα συνεννόησης ή κακής διαχείρισης. Γιατί δεν πηγαίνει το δίκτυο ηλεκτροδότησης έως εκεί που υπάρχουν κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις; Δε συμφέρει ακόμα την καπιταλιστική αγορά.
Είναι πρόβλημα της καπιταλιστικής αγοράς, της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας, νερού, μεταφορών, υποδομών απ’ όποια κρατική προστασία υπήρχε. Τέτοιο είναι το Πρόγραμμα «Ύδωρ 2.0» της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δε θα επιβαρυνθούν άμεσα οι αγρότες περισσότερο απ’ ό,τι επιβαρύνονται μέχρι σήμερα από τους Οργανισμούς Εγγείων Βελτιώσεων (ΟΕΒ, ΤΟΕΒ κλπ.), αλλά οι ιδιώτες θα πληρώνονται μέσω του κρατικού προϋπολογισμού.
Δηλαδή το νερό… νεράκι για τους βιοπαλαιστές αγρότες και εγγυημένα κέρδη για τα μονοπώλια (κατασκευαστικό, τράπεζες, εγχώρια, γαλλικά).
Για τις ευθύνες των αστικών κομμάτων
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα έχει «ανέβει στα κάγκελα» και ξιφουλκεί εναντίον των ΣΔΙΤ, υποκρίνεται και προσπαθεί να θολώσει τα νερά για να ξεχαστούν τα δικά του «έργα και ημέρες, που ως κυβέρνηση προώθησε μια σειρά από ανάλογες συμπράξεις αξιοποιώντας τες ως όχημα για την παραπέρα εμπορευματοποίηση τομέων όπως η Υγεία, η Παιδεία, η διαχείριση των σκουπιδιών κλπ.
Ευθύνη έχει και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, διπλά. Γιατί μαζί με τη ΝΔ έδωσαν «πράσινο φως» στην ίδρυση της ΕΕ και στη συμμετοχή της Ελλάδας κι έτσι στήριξαν τις απελευθερώσεις. Φταίει και γιατί στις συνθήκες της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 2012 και της τάσης προσέγγισης του ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ με τις δυνάμεις του έβαλε ένα νέο τίτλο στο ουτοπικό αριστερό όραμα, έγινε νονός του ΣΥΡΙΖΑ, που εξίσου κινήθηκε στα όρια των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ.
Ήταν αβλεψίες, απειρία; Όχι. Ένα κόμμα, ανεξάρτητα από τίτλο, χρώμα, σημαία, στο έδαφος του καπιταλισμού δε γίνεται κυβέρνηση αν δε συμφωνήσουν εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες, όχι μόνο της χώρας, αλλά των ευρύτερων συμμάχων τους, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ κι άλλων.
Γι’ αυτό κι ο Τσίπρας πριν τις πρώτες νικηφόρες του εκλογές πήγε στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αγγλία, στη Γερμανία και αλλού, παντού, και έδωσε διαπιστευτήρια στους καπιταλιστές. Γι’ αυτό και μετά δεν αμφισβήτησε συμφωνίες με ΕΕ, με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, αντίθετα τις διεύρυνε.
Θέλετε να πάμε και πιο πίσω, μια και έκλεισαν 70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ; Πρόσφατα έγινε το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και δήθεν επικράτησαν δυνάμεις πιο κοντά στο ιστορικό ΠΑΣΟΚ.
Μήπως τον Ανδρέα Παπανδρέου –δεν υπάρχει πιο ιστορική αναφορά στο ΠΑΣΟΚ– δεν τον στήριξαν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΟΚ, έχοντας εξασφαλίσει ότι τα συνθήματα γι’ αποδέσμευση και διώξιμο βάσεων ήταν μόνο παγίδες για την εκτόνωση της τότε ανερχόμενης εργατικής και αγροτικής ριζοσπαστικοποίησης;
Μήπως το ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη εβδομάδα δεν ψήφισε στη Βουλή τη Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ για βάσεις και διευκολύνσεις;
Θα μου πείτε, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό, χωρίς ν’ αρνείται τη συμφωνία, ήθελε –λέει– περισσότερα/καλύτερα ανταλλάγματα. Δεν αρνήθηκε ότι ήταν ο πρωτεργάτης της, ότι ως κυβέρνηση άνοιξε δρόμο για τις νέες βάσεις στην Αλεξανδρούπολη, στο Στεφανοβίκειο και αλλού.
Ποιος μπορεί με επιχειρήματα ν’ αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα ήδη εμπλέκεται στον πόλεμο στην Ουκρανία, εμπλέκεται από τη μεριά του ΝΑΤΟ - ΕΕ και όχι απ’ τη μεριά της Ρωσίας.
Δεν ευθύνονται οι ελληνικές κυβερνήσεις για τη λεγόμενη ενεργειακή κρίση, την «επισιτιστική κρίση», που σχετίζονται με τον πόλεμο; Ένας λόγος παραπάνω που κλείσανε τις λιγνιτικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας γιατί δήθεν ήταν κοστοβόρες, βέβαια με βάση το φόρο της ΕΕ για τους ρύπους, κι ας κινδυνεύουν τώρα να μείνουν χωρίς ηλεκτρικό αγροτικά κι άλλα λαϊκά νοικοκυριά, μικροεπιχειρήσεις. Πώς τοποθετήθηκε κυβερνητικός εκπρόσωπος στο ερώτημα αν η ΔΕΗ κι άλλοι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας έχουν αύξηση κερδών; Κάνουν συμψηφισμό κερδών - απωλειών από εκεί που δίνουν φθηνό ρεύμα, κυρίως στα βιομηχανικά μονοπώλια.
Τι κινούσε τις επιλογές κυβερνήσεων, αστικών κομμάτων στην Ελλάδα, επιτελείων της ΕΕ; Ο πόνος για το περιβάλλον; Το κίνητρο είναι νέα συμφέροντα στις «πράσινες επενδύσεις» όχι απαραίτητα και πιο φιλικές στο περιβάλλον, όπως οι ανεμογεννήτριες, συμφέροντα με ρίζες σε αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια.
Πιο φιλικά είναι τα υδροηλεκτρικά έργα και πιο εύκολα μπορούν να συνδυαστούν με έργα άρδευσης και ύδρευσης, αλλά δεν υπάρχει τέτοιος σχεδιασμός γιατί προς το παρόν δεν υπάρχει ανάλογο συμφέρον άμεσης και μεγάλης καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το όλο ζήτημα με την ήπια εκτροπή του Αχελώου, που πότε ξεκινά και πότε παγώνει, σχετίζεται με το καπιταλιστικό κέρδος, όχι με το λαϊκό συμφέρον, όχι στενά του ενός ή άλλου νομού
«Όχι τυχαία η κρίση»
Το κράτος δεν αναλαμβάνει άμεσα τέτοια έργα, όπως έκανε παλιότερα, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που υπήρχε και μια Σοβιετική Ένωση, κάποια κράτη σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ευρώπη, κι ο καπιταλισμός έτρεμε μήπως χάσει την εξουσία του.
Και δεν το λέμε εμείς το ΚΚΕ, αυθαίρετα, το λένε τα καπιταλιστικά επιτελεία ΗΠΑ, Αγγλίας, ακόμα και για τις δεκαετίες ’60, ’70. Στοιχεία θα βρείτε στους Τόμους Ιστορίας του ΚΚΕ.
Δεν είναι, λοιπόν, η ενεργειακή, η «επισιτιστική» κρίση τυχαία, «εισαγόμενη», το ίδιο και η ακρίβεια που αντιμετωπίζετε σε ζωοτροφές, λιπάσματα κλπ. Φταίει ο χαρακτήρας της οικονομίας και της πολιτικής στη χώρα μας, δηλαδή φταίει το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, ο ανταγωνισμός, η αρχή «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» για να γίνει μονοπωλιακός όμιλος, να ζει από τη δουλειά του εργάτη, του αγρότη, του μικροεπαγγελματία, να τους πνίγει στα χρέη. Κι έτσι γίνεται μαρτυρική η ζωή προκειμένου να ζουν πλουσιοπάροχα αυτοί που δε δουλεύουν, οι μεγαλομέτοχοι, τα παράσιτα της κοινωνίας.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία της Ελ. Μπέλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου