Δεν λησμονιέται η ταπείνωση 3 Ιανουαρίου 2022…3 Ιανουαρίου 2023…

Γράφει η Δέσποινα Κ. Φοιτήτρια τμήματος Φυσικής Α.Π.Θ.

Δεν λησμονιέται η ταπείνωση 3 Ιανουαρίου 2022…3 Ιανουαρίου 2023…

1 χρόνος από την ημέρα εκείνη όπου ο γέροντας μας, ο μακαριστός μητροπολίτης Κοσμάς επιλέχθηκε από τον Κύριο και του δόθηκε μια θέση στο παράδεισο. Κι είναι φτωχά τα λόγια αλλά

και η απορία μου μεγάλη για το που θα ωφελήσει ένα ακόμη κείμενο στη μνήμη του. Γιατί, υπάρχουν μέρες που ομολογουμένως νιώθουμε δυσφορία μπροστά στα γραφόμενα, μπροστά στα αφιερώματα. Σάμπως δεν είναι η δυσφορία μας αυτή ο αντίλαλος της βαθιάς μας θλίψης, που μέχρι σήμερα παραμένει ίδια, σε κάποιες περιπτώσεις οξύτερη, για τον «άδικο» χαμό του; 

Τι απιστία όμως να χαρακτηρίζουμε «αδικία» έναν τέτοιο θάνατο… 3 Ιανουαρίου 2022…η ημέρα όπου οι νεανικές ψυχές μας δεν ένιωθαν πόνο, δεν ένιωθαν θλίψη μπροστά στο φοβερό άκουσμα της είδησης. « Πάει ο δεσπότης μας…». Η ημέρα που οι νεανικές ψυχές μας ένιωσαν απόγνωση, πιο τολμηρά θα μπορούσε κάποιος να πει οργή, για τα λεγόμενα των τηλεοπτικών καναλιών, των πάλαι άλλοτε «αδικημένων» από το πρόσωπο του δεσπότη, των φανατικών δημίων του που κατέτρωγαν τις σάρκες του με τα λόγια τους ακόμα κι όταν βρισκόταν στο παγερό δωμάτιο της εντατικής, για τις επιλογές που έκανε κι αυτός ως ελεύθερος άνθρωπος, δούλος μονάχα του Κυρίου του, για τις επιλογές που ποτέ σε κανέναν δεν επέβαλλε, για την ελευθερία που αντιθέτως ενέπνεε. Κι αυτά τα τόσο φρικτά λεγόμενα, κανένα σκοτάδι δεν έφεραν, αλλά έπλεξαν στέφανο μαρτυρίου και αγιότητας στη σεπτή μορφή του γέροντα. Μα δεν ήταν μονάχα τα λεγόμενα αλλά και όσα διαδραματίστηκαν εκεί, έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όπου οι πόρτες του σφραγίστηκαν με διάταγμα, όπου ο αύλειος χώρος του μετατράπηκε σε φρούριο. 

Το αίμα μας έμοιαζε να βράζει κι οι φωνές μας πνιχτές μαζί με τα λιγοστά πρώτα δάκρυα μας κραύγαζαν αναζητώντας το χαμένο δίκιο, αναζητώντας να προσκυνήσουν για τελευταία φορά το σκήνωμα αυτού του καλού ποιμένα, που μυστικά μας στήριζε στη πορεία μας, στη «στενή οδό» που επιλέξαμε να διαβούμε παρά το νεαρό της ηλικίας μας. Μας είπαν να σωπάσουμε, να αποδεχτούμε τις απαγορεύσεις κι οι φωνές μας τότε έβγαιναν ακόμα πιο δυνατές. Σώπασαν μονάχα…μονάχα όταν θυμηθήκαμε τα λόγια του, την παράκληση του να προσευχόμαστε μπρος στην αδικία και να ελπίζουμε στη δικαιοσύνη του Θεού, σαν να μας παρακαλούσε εκείνη την ώρα ήταν…την επόμενη ημέρα οι κραυγές έγιναν αναφιλητά και «Άγιος» κι όταν τον σκέπασε πλέον το χώμα πόνος βουβός, πόνος σαν δίκοπο μαχαίρι. 

Χάθηκε αυτός που μας γέμιζε με δύναμη όταν με τη βροντερή φωνή του μας αποκαλούσε «λεβέντες και λεβέντισσες»! Χάθηκε αυτός που άκουγε προσεκτικά τα νεανικά μας όνειρα, τα γέμιζε Χριστό και τα ευλογούσε! 3 Ιανουαρίου 2023…ένας χρόνος πέρασε μα δεν ξεχάσαμε ούτε λησμονήσαμε τον άγιο γέροντά μας! Η σιωπή μας για κάποιους είναι ο ξεπερασμένος πόνος μας, για εμάς είναι ο βουβός ακόμα πόνος μας! Γιατί μπορεί να προφτάσαμε λίγο να τον γνωρίσουμε αλλά αυτός πρόφτασε να μας εμφυσήσει ρήματα ζωής αιωνίου! Πρόφτασε να μας καθοδηγήσει, να μας αφήσει με τις συμβουλές του εντολή αγάπης να σκορπίζουμε παντού Χριστό κι Ελλάδα! 

Πρόφτασε να μας διδάξει με τη ζωή του, με τη στάση του μπροστά στην αδικία, με την άκρα ταπείνωση του! Ταπείνωση που μεταφράστηκε σε αδυναμία, αδικία που θεωρήθηκε δίκαιη! Ένας βίος που θύμιζε αυτόν του Αγίου Νεκταρίου! Πρόφτασε να κάνει τη ζωή αυτή, ζωή αιώνια! Πως να λησμονήσουμε μια τέτοια μορφή! Ποιος θα καταφέρει να μας κάνει να ξεχάσουμε τα λόγια του; Ποιος θα καταφέρει να μας επιβάλλει να απομακρύνουμε τις εικονίτσες του από τα φοιτητικά δωμάτια μας, από τα γραφεία που εργαζόμαστε και μελετάμε, από τα σπίτια μας, από τα εικονοστάσια μας; Δεν λησμονιέται η ταπείνωση! 

Γιατί είναι φωτιά που κατακαίει την αμαρτία και το άδικο, είναι κάμινος αγιότητος! « Ζει Κύριος»! Αυτό ομολογεί η σιωπή μας! «Χριστός Ανέστη» τα δάκρυα μας! Καλή αντάμωση δέσποτα! Πρέσβευε να σε ανταμώσουμε μια μέρα στη γλυκιά αγκαλιά του Πατέρα μας που ήδη βρίσκεσαι, έχοντας λάβει φωτεινό στέφανο, που οι κατηγορίες τον κάνουν να λαμπρύνει ακόμα περισσότερο! 

Κι η δική μας απάντηση σε αυτές είναι πως… η ταπείνωση δεν λησμονιέται!