Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Πολὺ λίγο ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων, τὴν ἑορτὴ τῆς ἐπιφανείας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τὴν ἑορτὴ τῶν Φώτων. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ ὀνομασία
ποὺ δίνει ἡ Ἐκκλησία μας στὴν σημερινὴ Κυριακή: Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων. Μὲ ἀνυπομονησία καὶ ἀγαλλίαση προσμένουμε τὴν μεγάλη αὐτὴ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ λάβουμε τὸν ἁγιασμὸ γιὰ κάθαρση ψυχῇς καὶ σώματος. Πῶς ὅμως συνδέεται ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή μὲ τὴν μεγάλη αὐτὴ ἑορτή;Ἡ ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, στὴν ὁποία ἀνήκει τὸ σημερινὸ ἀπόσπασμα, ἀποστέλλεται ἀπὸ μία φυλακὴ τῆς Ρώμης πρὸς τὸν ἀγαπημένο του μαθητή καὶ Ἐπίσκοπο Ἐφέσου, τὸν ἅγιο Τιμόθεο καὶ ἀποτελεῖ τὸ κύκνειο ᾆσμα του. Περιέχει πολύτιμες ὁδηγίες πρὸς ἐκεῖνον, οὐσιαστικά, ὅμως, ἀποτελεῖ ἕναν ἀποχαιρετισμὸ ἐν ὄψει τοῦ ἐπικείμενου μαρτυρίου του, ὅπως τοῦ ἀποκαλύπτει μὲ βεβαιότητα:
« Ἔφτασε ὁ καιρὸς νὰ φύγω ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο».
Συγχρόνως, ὅμως, σπεύδει νὰ παρηγορήσει τὸν μαθητή του, γνωρίζοντας πὼς ἡ ψυχή του θὰ γεμίσει ἀπὸ μεγάλο πόνο, καθὼς θὰ χάσει τὸν διδάσκαλο καὶ πνευματικὸ του πατέρα. Μὲ μία μόνον φράση κάνει τὸν ἀπολογισμὸ μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς καὶ τὸν διαβεβαιώνει γιὰ τὴν ἐσωτερική του γαλήνη, λέγοντάς του:
«Ἀγωνίστηκα τὸν καλὸ ἀγῶνα, ἔτρεξα τὸ δρόμο ὡς τὸ τέλος, φύλαξα τὴν πίστη».
Πόσο μεγαλεῖο κρύβει ὁ ὅρος «καλὸς ἀγῶνας»! Πρώτ΄ ἄπ΄ ὅλα, μᾶς παρουσιάζει τὸ βασικὸ χαρακτηριστικό της ζωῆς τοῦ κάθε Χριστιανοῦ ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν διαρκῆ προσπάθεια γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν καί τήν συνεχῆ σύγκρουση μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος ἔχει θεοποιήσει τὴν εὐκολία, τὴν ἐλάχιστη προσπάθεια, τὴν ἀποφυγὴ κάθε μάχης γιὰ ἕναν μεγάλο σκοπό. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ πνεῦμα αὐτό, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μέσα ἀπὸ τὴν δική του ζωή, μᾶς καλεῖ νὰ ἀναλάβουμε ἕναν ἴδιο μὲ τὸν δικό του ἀγῶνα καὶ μάλιστα μὲ σκοπὸ διπλό:
Πρῶτα, τὸν ἀγῶνα τοῦ δικοῦ μας ἁγιασμοῦ, ἐναντίον τῶν παθῶν ποὺ τυραννοῦν καὶ ἁλυσοδένουν τὴν ψυχή μας.
Δεύτερον, τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς δυσπιστίας καὶ τῶν ἀντιδράσεων ποὺ δημιουργεῖ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου τούτου ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου.
Δὲν διαχωρίζονται αὐτοὶ οἱ δυὸ ἀγῶνες. Σὲ μία κοινωνία μὲ βασικὰ χαρακτηριστικὰ τὸν καταναλωτισμό, τὸν ἀτομισμό, τὴν χρησιμοθηρία καὶ τὴν λατρεία τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, ὁ Χριστιανὸς ἀπαντᾷ μὲ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν ἀγάπη, τὶς ὁποῖες καλλιεργεῖ καθημερινὰ μὲ τὸν προσωπικό του ἀγῶνα. Ὁ συνεπὴς καὶ συνειδητὸς Χριστιανὸς γνωρίζει πὼς ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τοῦ εἶναι «κόντρα στὸ ρεῦμα». Γνωρίζει πώς, συχνά, θὰ ἀντιμετωπιστεῖ ὡς γραφικός, ἀκόμη καὶ ὡς ἐνοχλητικός. Ὅμως δὲν πτοεῖται, δὲν ὑποχωρεῖ, δὲν ἀποπροσανατολίζεται.
Μὲ τρόπο ποὺ μαρτυρᾷ καὶ τὴν ἑλληνική του παιδεία, ὁ ἀπόστολος Παῦλος βλέπει τὴν ζωὴ σὰν ἕνα στίβο ἀρχαίου ἑλληνικοῦ γυμναστηρίου, ὅπου ἐπέλεξε μία διαδρομή, στὴν ὁποίαν, πολὺ σύντομα, θὰ τερματίσει· μία διαδρομὴ πίστεως καὶ ἁγιότητος, γεμάτη κόπους, κινδύνους, ἀπειλὲς καὶ πολλὴ μοναξιά. Σὲ αὐτὸ ὅμως τὸ ἄθλημα, μὲ καθαρὴ συνείδηση καὶ εὐγνωμοσύνη στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, βεβαιώνει ταπεινὰ τὸν ἀγαπημένο του μαθητῆ πὼς ἡ πίστη του παρέμεινε πάντα δυνατὴ καὶ ἀτράνταχτη καὶ μὲ αὐτήν, κατάφερε νὰ φτάσει στὸν τερματισμό.
Καὶ τώρα; Τί προσδοκᾷ ὁ μέγας Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν καὶ τί ποθεῖ ὅσο τίποτε ἄλλο; Ὁ ἴδιος μᾶς ἀπαντᾷ:
«Τώρα πιὰ μὲ περιμένει τὸ στεφάνι τῆς δικαιοσύνης, ποὺ μ’ αὐτὸ θὰ μὲ ἀνταμείψει ὁ Κύριος ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὁ δίκαιος κριτής».
Ὄχι, δὲν περιμένει ἀνταπόδοση τῶν καλῶν ἔργων τοῦ ὁ Παῦλος. Δὲν πιστεύει σὲ ἕναν Θεὸ δικαστή. Δὲν αἰσθάνεται πὼς θὰ σταθεῖ ἐνώπιον ἑνὸς ἐπουράνιου δικαστηρίου. Τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη του πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Σωτῆρα του διακηρύσσει, βέβαιος πὼς ἡ Θεία Χάρις ποὺ πλημμύρισε ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή του, ὅσο βρισκόταν σὲ αὐτὴ τὴν γῆ, θὰ ἐνεργήσει καὶ στὴν ἐπουράνια Βασιλεία. Γνωρίζει πὼς ἕνας εἶναι ὁ ὑπέρτατος νόμος τοῦ Θεοῦ: ἡ ἀγάπη Του, ἡ ὁποία κατακλύζει τὸ σύμπαν καὶ κτυπᾷ τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ δίκαιος ἄνθρωπος; Ποιὸς ἄλλος ἀπὸ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος, σὲ αὐτὸ τὸ κτύπημα, ἀνοίγει τὴν πόρτα καὶ παραδίδεται στὴ χάρη καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Δημιουργοῦ του.
Δύο στεφάνια σημάδεψαν τὴν ζωὴ τοῦ Παύλου: Τὸ πρῶτο ἦταν τὸ ἀκάνθινο στεφάνι ποὺ εἶδε στὴ μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐκεῖνο τὸ μεσημέρι στὸν δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκό. Τὸ ἴδιο στεφάνι τῶν κόπων καὶ τῶν παθῶν φόρεσε καὶ ὁ ἴδιος ὅσο ζοῦσε. Τώρα, ὅμως, ἕνα ἄλλο στεφάνι, στεφάνι γαλήνης καὶ ἀναπαύσεως, γνωρίζει ὅτι τὸν περιμένει στὴν ἄλλη, τὴν μεγάλη, τὴν ὄντως ζωή. Ἐκεῖ, ὅπου εἶναι βέβαιος πὼς θὰ φορέσει τὸν στέφανο τῆς συμφιλιώσεως καὶ τῆς εἰρήνης μὲ τὸν Θεό, τὸν στέφανο τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης, τῶν ὁποίων ὑπῆρξε πιστὸς ὑπήκοος μέχρι τέλους.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀναζητᾷ μὲ ἀγωνία καὶ ἐπιμονὴ ἀμοιβὲς καὶ βραβεῖα. Μόνο πού, ἀκόμη καὶ ὅταν τὰ κατακτήσει, πρὶν καλὰ καλὰ τὰ πιάσει στὰ χέρια του, μαραίνονται καὶ θρυμματίζονται. Γιατί; Διότι εἶναι κτιστά, φτιαγμένα ἀπὸ ὕλη καί, δυστυχῶς, τίποτε τὸ ὑλικὸ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ξεδιψάσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ γνώριζαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, τὸ βραβεῖο τῆς νίκης στοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες ἦταν ἕνα κλαδὶ ἀγριελιᾶς, ἀσήμαντης ἀξίας γιὰ τὰ δεδομένα τοῦ κόσμου τούτου, ἀνυπολόγιστης ὅμως ἀξίας γιὰ τὸν κόσμο τῶν μεγάλων ἰδανικῶν καὶ τῆς ἀθανασίας.
Ἕνα ἄυλο καὶ πολύτιμο στεφάνι πόθησε καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτό, ἦταν βέβαιος πὼς θὰ τοῦ ἀπονεμηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὄχι ὅμως μόνο σὲ ἐκεῖνον ἀλλά, ὅπως γράφει:
«…καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ περιμένουν μὲ πίστη καὶ ἀγάπη τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ», δηλαδή, τὴ φανέρωσή Του.
Καθὼς λοιπόν, πολὺ σύντομα, θὰ ἑορτάσουμε τὰ Θεοφάνια καὶ θὰ βρεθοῦμε ξανὰ ἐνώπιον τῆς δόξης τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπως ἀποκαλύφθηκε στὸν Ἰορδάνη ποταμό, ἄς ποθήσουμε ὅσο τίποτε ἄλλο στὸν κόσμο τὴν θεία ἐπιφάνεια στὴν καρδιά μας. Ἄς μεταβληθεῖ ὁ ἁγιασμὸς τῶν ὑδάτων ποὺ θὰ πραγματοποιηθεῖ στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὄλου τοῦ κόσμου σὲ ἁγιασμὸ τῆς δικῆς μας ζωῆς. Ἄς γίνει ὁ καλὸς ἀγῶνας τοῦ ἀποστόλου Παύλου προσωπικό μας ἀγώνισμα σὲ διαδρομὴ ἑνὸς πνευματικοῦ στίβου ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἐπιδιώξουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ τερματίσουμε νικητὲς καὶ τροπαιοῦχοι ἑνὸς θείου τροπαίου.
Ἐὰν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀγωνιστοῦμε, εἶναι βέβαιον πὼς ὁ ἴδιος στέφανος τῆς δικαιοσύνης ποὺ ἀπονεμήθηκε στὸν μέγα ἀπόστολο Παῦλο, θὰ ἀπονεμηθεῖ καὶ σὲ ἐμᾶς.
Ἀμήν._
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου